Edward Ochab został I sekretarzem KC PZPR po śmierci Bolesława Bieruta w marcu 1956 roku. Ochab był jednym z najbardziej doświadczonych działaczy partii komunistycznej w Polsce. Jego droga do władzy rozpoczęła się w czasie II wojny światowej, kiedy był członkiem Polskiej Partii Robotniczej. Po wojnie dołączył do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, która później przekształciła się w Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą.
Ochab szybko awansował w szeregach partii, pełniąc różne funkcje na szczeblu lokalnym i centralnym. Jego lojalność wobec partii oraz umiejętność zarządzania sprawiły, że został uznany za jednego z potencjalnych następców Bieruta. Po jego śmierci, Ochab został wybrany na stanowisko I sekretarza KC PZPR.
Jako I sekretarz, Ochab musiał zmierzyć się z wieloma wyzwaniami. Polska znajdowała się w trudnym okresie politycznym, z narastającymi napięciami społecznymi i gospodarczymi. Ochab musiał podjąć działania mające na celu uspokojenie sytuacji i przywrócenie stabilności w kraju.
Jednym z głównych osiągnięć Ochaba jako I sekretarza było wprowadzenie reform politycznych i gospodarczych mających na celu poprawę sytuacji w Polsce. Dzięki jego decyzjom, kraj zaczął stopniowo otwierać się na wpływy zachodnie i dążyć do modernizacji gospodarki.
Mimo wielu trudności i kontrowersji, Edward Ochab pozostał na stanowisku I sekretarza KC PZPR do 1959 roku, kiedy został zastąpiony przez Władysława Gomułkę. Jego czas na stanowisku był ważny dla historii Polski, ponieważ wprowadził wiele zmian, które miały wpływ na dalszy rozwój kraju. Jego dziedzictwo pozostaje ważne dla polskiej polityki do dziś.